Η ουτοπία του συλλογικού και η δυστοπία του ατομικού
Πολίτες εν (αντι)δράσει. Αυτό θέλουμε να είμαστε εμείς που ξεκινάμε αυτή την κίνηση πολιτών με το όνομα «Ατζάρντο», που σημαίνει τόλμημα, θάρρος, ρίσκο και θράσος.
Να τολμήσουμε, λοιπόν, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους σε αυτό το νησί με τα παλιά προβλήματα που δεν λύνονται, αφού οι Αρχές επί δεκαετίες πηγαίνουν «με ενθουσιασμό από αποτυχία σε αποτυχία», όπως θα έλεγε και ο Τσόρτσιλ: ανύπαρκτα δίκτυα, απροσπέλαστα πεζοδρόμια, σκουπίδια σε πιθανά και απίθανα σημεία, χτισμένες παραλίες και άλλες ασχήμιες. Ένας τόπος που βουλιάζει από κόσμο το καλοκαίρι, αλλά η φέρουσα ικανότητά του έχει από καιρό εξαντληθεί.
Το ξέρουμε: ο τουρισμός αποτελεί μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομίας. Στο νησί μας είναι η βασική πηγή εσόδων. Τόσο, που έχουμε ξεχάσει ότι έχουμε κι άλλους πόρους: φυσικούς, πολιτισμικούς, κοινωνικούς. Ώρες ώρες, είναι λες και η Ζάκυνθος δεν μένει πια εδώ… Εκείνη η «ωραία και μόνη» μάς παράτησε κι έφυγε. Μας άφησε τα boutique hotels, τα Airbnb, τις βρόμικες παραλίες, μια Χώρα χωρίς ταυτότητα και ένα εκφυλισμένο τουριστικό πρότυπο: 4s – sea, sex, sun, sand.
Σε αυτό το νησί, όπου το νέο Libro d’ oro έχει ονόματα μεγαλοξενοδόχων, αν δεν αντιληφθούμε τι σημαίνει υπερτουρισμός και αν συνεχίσουμε να υποβαθμίζουμε το «προϊόν» που πουλάμε, τότε το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό. Υπάρχει εναλλακτική; Φυσικά και υπάρχει.
Η απάντηση είναι ο «νέος κοινοτισμός». Δηλαδή η συμμετοχική διοίκηση, με ανοιχτές συνελεύσεις στις γειτονιές και στα χωριά και ισχυρή συλλογική παρουσία στη λήψη αποφάσεων. Ένας τόπος με οικολογική ταυτότητα, δηλαδή με φροντίδα για τα κοινά (τα commons που λένε και οι Άγγλοι): τους ελεύθερους χώρους, το νερό, τις θάλασσες, τις παραλίες, τους χώρους άθλησης και πολιτισμού κ.ά. Ένας τόπος αυτάρκης, με ενεργειακές κοινότητες και σεβασμό στο περιβάλλον. Ένα οικοσύστημα όπου θα ζουν όλες οι μορφές ζωής, χωρίς διάκριση.
Σε έναν κόσμο υπερ-επικοινωνιακό, η επικοινωνία με τους συμπολίτες και η συναπόφαση είναι αναγκαίες. Το ευ ζην δεν είναι πολυτέλεια, η κατάργηση αυτής της μίζερης «κανονικότητας» δεν είναι ανέφικτη, αρκεί να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια συναίνεσης. Δεν γίνεται να ζούμε σε ένα νησί, όπου δεν τολμάς να πιεις νερό, που το νοσοκομείο του (το «κόσμημα του Ιονίου») είναι ένα κουφάρι και κάνει μόνο διακομιδές, που οι δρόμοι του δεν έχουν ούτε ταμπέλες ούτε φως, που η συγκοινωνία του είναι είδος υπό εξαφάνιση και που δεν ξέρει τι σημαίνει προσβασιμότητα σε ΑμεΑ.
Θέλουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και συμπερίληψης και θα είμαστε εδώ για να αντιδρούμε στα κακώς κείμενα.
Δεν προσδοκούμε επαναστατικά ένσημα και εύσημα, ούτε νομίζουμε πως «θα επιτεθούμε στα θερινά ανάκτορα», μόνο στην αδιαφορία και τη χαύνωση που μας εγκλωβίζουν θέλουμε να επιτεθούμε.
Ατζάρντο: Για να είμαστε φωνή, όχι ηχώ…
