«ΤΟ ΠΑΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΑΣ»
Ζάκυνθος 21/3/2023
Πρώτη ημέρα της άνοιξης
Την τρέχουσα περίοδο, στο Νησί μας, έχουν παρουσιαστεί πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις,κυρίως από ντόπιους ερασιτέχνες “αθλητές της τέχνης”.Τους αποκαλώ έτσι διότι συνειδητά αφιέρωσαν και αφιερώνουν πολλές ώρες από την ξεκούρασή τους, μετά τον καθημερινό τους μόχθο,για να δημιουργήσουν και να προσφέρουν μια αξιοπρεπή ψυχαγωγία στους συμπολίτες τους . Και μόνον για τον λόγο αυτό είναι άξιοι της εκτιμήσεώς μας. Αν συναθροίσουμε και το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ,τότε έχουν κερδίσει και το σεβασμό μας.
Ένα βράδυ του Μαρτη χαρήκαμε το θεατρικό έργο του Γιώργου Θεοτοκά, που είναι γραμμένο το 1944 «ΤΟ ΠΑΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΑΣ»,από τον βετεράνο περί τα Θεατρικά δρώμενα στο Νησί μας, Πολιτιστικό Σύλλογο «ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ» του Σκουλικάδου Ζακύνθου.
Ένα έργο, που είναι σε πρώτη ανάγνωση,αλλά και στην ανάπτυξη του μύθου του, βασισμένο στο μεσαιωνικό-βυζαντινό δημοτικό τραγούδι «Του Μαυριανού και της αδελφής του».
Στην κυριαρχούσα μυθοπλασία του ο συγγραφέας αναφέρεται σ’ ένα ιστορικό πρόσωπο.Τον γυναικοκατακτητή βυζαντινό βασιλιά Ανδρόνικο.
Παρακολουθώντας όμως την ανάπτυξη του μύθου του έργου,και κοιτάζοντας λίγο πίσω από τις λέξεις του κειμένου του, στο μυαλό μου άρχισε δειλά να γυροφέρνει μία άλλη ιστορική πληροφορία,που πιθανολογώ ότι, την είχε στην πίσω μεριά του νου του, και την χρησιμοποίησε υπαινικτικός ο Γ. Θεοτοκάς,χωρίς βέβαια καν να το αφήνει σκοπίμως να εννοηθεί, ή να καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Στο γνωστό αρχαίο ιστορικό ανέκδοτο που αφορούσε τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη και το “απωθημένο” του όνειρο με την σύγχρονή του διάσημη εταίρα πανέμορφη Κορίνθια Λαϊδα. Επιθυμία που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε πραγματικά, λόγω αποστροφής της εταίρας προς τον εκ’ πεποιθήσεων ρυπαρότατο σωματικά , φιλόσοφο,παρά την θρυλουμένη επίσημη συνάντησή τους.Γεγονός το οποίο αποκαλυπτόμενο την επομένη ημέρα ,είχε ως απόρροια το γνωστό απόφθεγμα “Λυχνίας σβεσθήσης, πάσα γυνή ομοία ” που αποδίδεται στο Διογένης ,όταν του αποκάλυψε η Λαϊδα ότι ευφυώς τον εξαπάτησε ,αντικαθιστάμενη από την θεραπαινίδα της.
Συνδυάζοντας επίσης την εποχή, αυτή καθ’ αυτή που γράφτηκε το έργο ,δηλαδή εν μέσω εμφυλίου πολέμου το 1944 και αναλύοντας τα διαδραματιζόμενα επί σκηνής ,μπορούμε διαλεκτικά να εικάσουμε και μία διαφορετική πρόθεση,συγκαλυμμένη μεν αλλά υπαρκτή από τον συγγραφέα.
Καυτηριάζει σκωπτικά την προσφερόμενη κολακεία της καμαρίλας της κάθε εξουσίας ,και τα ολέθρια αποτελέσματα του αποπροσανατολισμού της ευθυκρισίας εκείνης της εποχής.
Διατυπώνει αδιόρατα αλλά με σαφήνεια όλους τους κινδύνους που προέρχονται από την άκριτη διεκδίκηση ή την εμμονική χρήση της εξουσίας.
Τέλος εκφράζει τον ανυπόκριτο σεβασμό του στο πνεύμα και στη γυναικεία ευφυΐα καθώς και τον θαυμασμό του στον “θηλυκό άνθρωπο” που δεν φοβάται εν τέλει να θυσιάσει και τη ζωή του για ότι αγαπά βαθιά.
Δηλαδή εκφράζει την απόλυτη υποστήριξή του στον υγιή “φεμινισμό” πολύ πριν καν εμφανιστεί επισήμως τον γνωστό διεθνές κίνημα διεκδίκησης της γυναικείας ισοτιμίας. Λέω δε ισοτιμίας διότι το περί ισότητας των δύο φύλων φληνάφημα ,είναι μία φενάκη πολύ μειωτική για τον ίδιο τον “θηλυκό άνθρωπο” ,που εκ κατασκευής και κυρίως λόγω φυσικής αποστολής υπερέχει του “άρρενος ανθρώπου” αντικειμενικά.
Όλα τα παραπάνω γράφονται για να γίνει κατανοητή τόσο η σκηνοθετική όσο και η δραματικά επιτυχής παρουσίαση της παράστασης «ΤΟ ΠΑΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΑΣ» που παρακολουθήσαμε, και θα παίζεται ακόμα μέχρι τις 26/3/2023 στο Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου.
Ψυχαγωγηθήκαμε παρακολουθώντας μια καλοδουλεμένη σκηνοθετικά,λειτουργική αισθητικά και πρακτικά σκηνογραφικά, άψογη υποκριτικά, σφιχτοδεμένη δραματικά,άνετη κινητικά, γοητετική χορευτικά,γεμάτη ρυθμό και αμεσότητα παράσταση,που κράτησε την προσοχή μας αμείωτη μέχρι το τελευταίο χειροκρότημα, για τους συντελεστλές φανερούς αλλά και αφανείς.
Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ προσωπικά σε κάποιους συντελεστές της παράστασης ,που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση με την παρουσία τους.
Τον Βαγγελης Δελλιος: Ως κυρ – Ανδρόνικος. Αποτελεί μια σταθερή και, διαρκώς εξελισσόμενη ποιοτικά και υποκριτικά αξία που κάποιες στιγμές γέμιζε όλη τι σκηνή.
Την Καλλιόπη Κόκλα: Αρετή. Απέδωσε το ρόλο της με περισσή αξιοπιστία και απλότητα, μεταδίδοντας όλο τον συναισθηματικό της κραδασμό με φυσικότητα ζηλευτή μεταγγίζοντας ζεστασιά και τρυφερότητα στην πλατεία.
Την Νικολέττα Μαρκεσίνη : Μαρουλίνα. Πειστικότατα απαίδευτη, αλλά πανέξυπνη και καπάτσα περιβολάρισσα ,που με το “γέλιο της” διέλυε κάθε αναποδιά και δυσκολία χαρίζοντας φως και ελπίδα στην ίδια και μια παράξενη σιγουριά στους γύρω της.
Την Πεγκυ Θεοδωριτση: Πουλί των Τραγουδιών .Με τον υπέροχο χορό της,την πλαστικότατη κίνηση και το τραγούδι της μια γεμάτη μηνύματα ιντερμεδιακή εικόνα που παραπέμπει στους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη.
Τον Φώτη Κοριανίτη: Δούκας της Παροναξίας. Με το πλούσιο υποκριτικό ταλέντο και τα εκφραστικά του μέσα έκτισε με πειστικότητα και άνεση τον τυχοδιώκτη κόλακα ,δείχνοντάς μας πως διαθέτει τα φόντα για σημαντικά πράγματα.
Την Ουρανία Πλέσσα : Ζαμπέτα. Υπεροχη καρατερίστα και σταθερή υποκριτική αξία. Εξαιρετική συμπαραστάτρια στην προβολή των πλούσιων συναισθηματικών αποχρώσεων της ιδιαίτερης πνευματικά γυναικείας φύσης.
Τον Τακης Καποδιστριας : Συγκλητικός. Η απόλυτη καρικατούρα διακωμώδησης της νομοθετικής εξουσίας. Κομβική παρουσία ως αναγεννητική γεννήτρια αντιληπτικής ψυχαγωγίας και φυσικού γέλιου.
Κλείνοντας θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω από βάθους καρδιάς όλους τους υπόλοιπους συντελεστές ,να σας ευχηθώ καλή επιτυχία και στις υπόλοιπές σας παραστάσεις και να εκφράσω την ελπίδα για κάτι ανάλογο ή και καλύτερο τη νέα χρονιά.
Σπυρίδων Νικ. Ιατράς