Σκέψεις με αφορμή έναν (ακόμα) βιασμό
Καιρό τώρα η επικαιρότητα της καθημερινότητας μας, περιλαμβάνει περιστατικά διαφόρων ειδών βίας. Ενδοοικογενειακή βία που καταλήγει σε σοβαρούς τραυματισμούς γυναικών και ακόμα χειρότερα στην δολοφονία τους, σεξουαλική βία με ασέλγειες και βιασμούς παιδιών, εφήβων, νέων η μεγαλυτέρων γυναικών αλλά και ανδρών.
Προσωπικά δεν έχω αυταπάτες, δεν είναι καινούργια φαινόμενα όλα αυτά, συνέβαιναν πάντα στις κοινωνίες μας, το διαφορετικό είναι πως τώρα γίνονται γνωστά γρήγορα και παντού.
Όταν πριν κάποιες, αρκετές, δεκαετίες ζούσα στο Καταστάρι και ήθελα ώρες με το μουλάρι ή το κάρο να φτάσω στην πόλη του νησιού, αν ο άντρας μου, ο πατέρας, ο αδελφός μου ή ο όποιος τέλος πάντων με σάπιζε στο ξύλο και γινόταν κάποτε με κάποιο τρόπο γνωστό θα γινόταν γνωστό στο χωριό και ως να φτάσει στο επόμενο χωριό η είδηση-πληροφορία ή στην πόλη του νησιού ή σε άλλη περιοχή εκτός νησιού θα πέρναγε πολύς καιρός και θα ξεχνιόταν.
Σήμερα η είδηση άπαξ και γίνει γνωστή φτάνει σε δευτερόλεπτα από την μια άκρη της γης στην άλλη, εκτός και αν υπάρχουν λόγοι που επιβάλουν να απαξιωθεί και να «θαφτεί».
Τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα παίζει ο βιασμός μια νεαρής γυναίκας την παραμονή της πρωτοχρονιάς σε δωμάτιο ξενοδοχείου μετά από πάρτι σε σουίτα του ξενοδοχείου ή κατά την διάρκεια του, στην Θεσσαλονίκη.
Δεν θα επεκταθώ στις λεπτομέρειες της είδησης που έχουν έρθει στην δημοσιότητα οι οποίες λίγο –πολύ είναι γνωστές σε όλους, ούτε εκτεταμένα σε ολόκληρη την «μυθολογία» που αναπτύσσεται κάθε φορά μετά από τέτοια περιστατικά με σκοπό να απαλύνει, συνειδητά ή ασυνείδητα το ειδεχθές της πράξης. Από όλο αυτό θα μείνω σε ένα θέμα που μοιάζει δευτερεύων μπροστά στο ειδεχθές της πράξης, αλλά για μένα είναι πολύ ουσιαστικό και σημαντικό.
Πριν όμως αναφερθώ σε αυτό να ξεκαθαρίσω πως ο βιασμός είναι μια ειδεχθής εγκληματική πράξη μη αποδεκτή και δεν χωράει καμία μα καμία δικαιολογία και μυθολογία που να την απαλύνει.
Αιτιολογείται μέσα από ψυχολογικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις και μελέτες του προφίλ των βιαστών βάση των διαθέσιμων στοιχείων, αλλά, δεν δικαιολογείται, δεν ξεπλένεται και δεν αθωώνεται. Να ξεκαθαρίσω πως οι σκέψεις-προβληματισμοί μου δεν έχουν σκοπό τον επιμερισμό της ενοχής σε θύτες και θύματα, παρά μόνο την καταγραφή και κατανόηση φαινομένων που περιλαμβάνονται στην γενική εικόνα των γεγονότων.
Ένας μύθος που επικρατεί σχετικά με τον βιασμό είναι πως οι βιαστές είναι άτομα χαμηλού, μορφωτικού, οικονομικού και κοινωνικού status,συχνά με όχι καλή εξωτερική εμφάνιση η με κάποια σωματικά ελαττώματα, εξαθλιωμένοι, αλλόθρησκοι αλλοδαποί με βάρβαρη κουλτούρα και ο βιασμός συμβαίνει νύχτα κυρίως σε ερημικές τοποθεσίες.
Μύθος γιατί γνωρίζουμε πως ο βιαστής δεν έχει μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά και ο βιασμός μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε ώρα, σε οποιοδήποτε σημείο από οποιονδήποτε. Αυτό όμως που δεν είναι μύθος είναι πως συνήθως όσοι βιαστές δεν είναι « φτωχοδιάβολοι» τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης και πέφτουν στα μαλακά ή ακόμα χειρότερα μένουν στο απυρόβλητο του νόμου για ευνόητους λόγους.
Μύθος επίσης είναι πως θύματα του εγκλήματος του βιασμού είναι οι γυναίκες.
Θύμα του εγκλήματος του βιασμού και όλων των σεξουαλικών εγκλημάτων μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, οποιουδήποτε φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ηλικίας, εμφάνισης, κοινωνικής, μορφωτικής και οικονομικής θέσης. Το κοινό χαρακτηριστικό των θυμάτων είναι η πραγματική ή πλασματική στα μάτια του θύτη «αδύναμη» θέση και φύση (και όταν λέω φύση εννοώ την ανηλικότητα, την σωματική διάπλαση και δύναμη, την ωριμότητα, την διανοητική κατάσταση κλπ) του θύματος.
Η εξέλιξη της ανθρωπότητας στηρίζεται πάνω σε αρχές και αξίες και έγιναν και γίνονται και θα γίνονται θέλω να πιστεύω αγώνες για αυτές τις αρχές και αξίες.
Αγώνας αιώνων αφορά την ατομική ελευθερία-βούληση και το δικαίωμα. Η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας των ανθρώπων γίνεται δυνατή μέσα από μια προσπάθεια με την θέσπιση νόμων που θέτουν τα όρια της ελευθερίας του ατόμου, τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του απέναντι στον άλλο άνθρωπο αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Εκτός από το γραπτό δίκαιο τους γραπτούς νόμους δηλαδή υπάρχει και το άγραφο δίκαιο, οι λεγόμενοι ηθικοί νόμοι που είναι εξ ίσου σημαντικοί. Παρ όλα αυτά η κάθε μορφής βία, εκμετάλλευση και εγκληματικότητα δεν έχει καταστεί δυνατόν να εξαλειφθεί από τις κοινωνίες των ανθρώπων με ένα νόμο και ένα άρθρο. Δυστυχώς!
Ένα δικαίωμα κάθε ανθρώπου από την μια άκρη της γης έως την άλλη, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την εμφάνιση, την μόρφωση, την κοινωνική και οικονομική θέση του, την καταγωγή, την θρησκεία, τις σεξουαλικές επιλογές του είναι να μπορεί να κυκλοφορεί με ασφάλεια όπου θέλει, όπως θέλει, όταν θέλει για όσο θέλει, με όποιον θέλει, να δέχεται η να απορρίπτει ότι επιθυμεί ή δεν επιθυμεί. Αν και υπάρχουν διακηρύξεις για όλα αυτά βλέπουμε πως δεν είναι αρκετές και ο νόμος τελικά αυτό που μπορεί να κάνει είναι να επιβάλλει κυρώσεις, τιμωρίες, σε αυτούς που δεν σέβονται την ελευθερία και το δικαίωμα του άλλου.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον βιασμό και την σεξουαλική εκμετάλλευση εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας και με υψωμένες γροθιές εξαπολύουμε δεκάρικους σχετικά με την ελευθερία και το δικαίωμα των θυμάτων αλλά και των εν δυνάμει υποψηφίων θυμάτων, υποσκελίζοντας όμως την σπουδαιότητα της υποχρέωσης μας να προστατεύουμε τον εαυτό μας στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού.
Ένα τσιτάτο που κυκλοφορεί κάθε φορά είναι «μην λέτε στις κόρες σας να προσέχουν μάθετε τους γιούς σας να σέβονται.»
Όχι!
Να μάθουμε στα παιδιά μας αγόρια και κορίτσια να σέβονται αλλά και να προσέχουν!
Στο όνομα κάποιων αξιών γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα αιώνες τώρα, ας μην γινόμαστε συνένοχοι σε αυτά.
Στο όνομα του δικαιώματος και της ελευθερίας αλλά και του φόβου μην θεωρηθεί πως επιμερίζουμε την ενοχή σε θύτη και θύμα, υποσκελίζοντας την σημαντικότητα, σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της υποχρέωσης της προστασίας του εαυτού μας, γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα.