Τα «προοδευτικά» κηδειόχαρτα της ένδειας!
Ο αόρατος απηνής διωγμός των τραμπούκων της Ελλάδος έχει την τάση να εξικνείται στο άπειρο, μέχρι ώσπου οι δήθεν καθημαγμένοι θα κάνουν ένα σύντομο διάλλειμα ένεκα της παρουσίας της αστυνομίας, ώστε εντεύθεν να δείξουν πόσο περίσσιοι είναι για τη κοινωνία μας. Η λήξη της κατάληψης του Πανεπιστημιακού χώρου μετά από 3 ολόκληρες δεκαετίες και 4 χρόνια, έφερε αντιδράσεις με τους «γνωστούς αγνώστους» να τοποθετούν κηδειόχαρτα, που να απεικονίζουν τον πρύτανη του ΑΠΘ, Νίκο Παπαϊωάννου. Μα τι πιο δημοκρατικό από το να τυπώνεις κηδειόχαρτα με τον άνθρωπο που αφιερώνει τη ζωή του για να γίνεις εσύ επιστήμονας, θα αναρωτιόταν ο «προσφιλής» αφισοκολλητής…
Το «κακούργημα» που τέλεσε ο ημιθανής για κάποιους πρύτανης, ήταν η ενέργειά του, η οποία άργησε δεκαετίες είτε από αυτόν είτε από τους προκατόχους του. Η λήξη της κατάληψης σε ένα Πανεπιστήμιο που εδρεύει σε μία δημοκρατική χώρα, απάδει στις θεμελιώδεις αρχές ενός κράτους δικαίου; Εμμέσως πλην σαφώς, τα γεγονότα, ουχί μονάχα αυτά, αλλά οι αδιάλειπτες δυσώδεις ενέργειες των ομοϊδεατών τους δείχνει πως οφείλουμε να σεβόμεθα και τη κατάληψη, καίτοι αντίκειται στην Ελληνική έννομη τάξη. Το ευαγές Πανεπιστήμιο το οποίο καθημερινώς δέχεται φοιτητές για να τους μεταλαμπαδεύσει μέσω των καθηγητών γνώσεις, σήμερον έχει καταλήξει να είναι η «παλαίστρα» των φοιτητικών παρατάξεων και το παρεμπόριο των ουσιών που βαθμηδόν σε φέρνουν να αναγράφεσαι στα κηδειόχαρτα (αυτή τη φορά τυπωμένα από Γραφείο Τελετών).
Ο κρυφή οπή του αλλοδαπού της Αγγλίας, η οποία δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Αμερικής, ήτοι αυτών που δήθεν «κονιορτοποιούν τους λαούς», σίγουρα μέσω αυτών των πράξεων θα χαρακτήριζαν τα Πανεπιστήμια ως τα «κέντρα», που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα, που χάνεται από όλες τις πλευρές. Με το πανεπιστημιακό άσυλο να αποτελεί το κυκλώπειο τείχος ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, καταστούν τα Πανεπιστήμια ένα οιονεί προστάδιο των καταστημάτων κράτησης. Μολονότι εψηφίσθη από το νομοθετικό σώμα, ήτοι τη Βουλή, το σχέδιο της εντάξεως αστυνομικών ένδον των Πανεπιστημίων, τίποτα δεν έχει γίνει στη πράξη.
Δυστυχώς, οι φοιτητές που γιγνώσκουν τι εστί Πανεπιστήμιο και τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται ολημερίς εκεί, αδυνατούν να τροποποιήσουν την υφιστάμενη κατάσταση ένεκα της μη υπάρξεως χέρι βοηθείας, αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, που διευκολύνει τέτοιες ενέργειες. Η εξομάλυνση είναι ορατή όσο και ο τωρινός εχθρός των υγειονομικών, που έχουν ασφαλώς απομείνει. Τα Πανεπιστήμια παίρνουν ανάσες μονάχα μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου, όταν οι βανδαλισμοί, οι ύβρεις προς τους διδάσκοντες και η τοποθέτηση πινακίδων από αχρείους αποτελούν παρελθόν, αλλά κοντινό μέλλον, με την εξουσία, ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, να μην έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει τη νομιμότητα, ή μήπως δεν επιθυμεί;
Ο αδιάλειπτος πολιτικός κλυδωνισμός συνάμα με τις αέναες αυθαιρεσίες, ουδόλως βοηθούν την εκπαίδευση, η οποία δίνει τα εχέγγυα για την οικοδόμηση μιας Πολιτείας αρχών και αξίων. Η εύνοια ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων αποτελούν αίγλη, εντούτοις ο εκάστοτε εν δυνάμει αναθεωρητής αποτελεί και έναν αβουκόλητο. Η διοχέτευση ειδήσεων πράγματι θεωρείτε σημαντική, ωστόσο, καθώς φαίνεται, το στόμα των ΜΜΕ δέχεται μεγαλύτερη ρευστότητα από αυτό της εκπαιδεύσεως, αλλά και της προστασίας της εκπαιδεύσεως από τις μη αρραγείς, αλλά ατέρμονες παρεμβολές. Τα σκύβαλα καμώνονται πως δεν τα βλέπουν, γι΄ αυτό οφείλουμε, ο καθείς από το δικό του μετερίζι, να αλλάξει ό,τι μπορεί, αφού έχουμε υποχρέωση να ερειδόμαστε στον Σωκράτη, όστις είπε «Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει πρώτα τον εαυτό του». Οι αμβλύνοιες κατάδηλα κατατρύχουν, η διχοστασία επικρατεί, τα Πανεπιστήμια σε νήδυμο ύπνο, η εκπαίδευση παντί τρόπω λησμονείται…
Διονύσιος Σ. Δραγώνας
Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ