Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα γνωστής εφημερίδας και θέμα είχε την ονομασία της οδού Ταβουλάρη στην Ζάκυνθο. Το άρθρο πραγματικά είναι πολύ χρήσιμο και πραγματικά πιστεύω πως αξίζει να συζητηθεί το θέμα νέας ονομασίας του δρόμου.
Το πρόβλημα, όμως, που είχα με το κείμενο αυτό, και γι’αυτό μπήκα στην διαδικασία να γράψω, είναι ο τόνος με τον οποίο απευθύνονταν στο ζακυνθινό λαό σαν αυτός να είναι ένας αγράμματος, που εμείς οι “ψαγμένοι αστοί” του εξηγούμε την ιστορία του. Μάλιστα, το άρθρο προτρέπει το ζακυνθινό λαό να ονομάσει τη οδό Κολοκοτρώνη. Όντως ο Κολοκοτρώνης είναι μια προσωπικότητα που πρέπει να τιμηθεί και έχει τιμηθεί και με το παραπάνω στην Ζάκυνθο, όπου προστατεύθηκε και εκπαιδεύτηκε. Ωστόσο, η λίστα με τις ζακυνθινές και επτανησιακές προσωπικότητες που θα πρέπει κάποια στιγμή να τιμηθούν στον τόπο τους είναι πολύ μεγάλη και η προτίμηση κάποιων εκτός από αυτούς θα καταδίκαζε ακόμη περισσότερο την ξεχασμένη επτανησιακή ιστορία.
Επειδή, όμως, το άρθρο της γνωστής εφημερίδας είχε αυτό τον ειρωνικό και επιδεικτικό τόνο, δεν μου αφήνει περιθώρια παρά να μπω στο πειρασμό να μιλήσω και εγώ για παραλείψεις στις τιμές και στις ονομασίες. Πείτε, μου, λοιπόν κύριε αρθρογράφε πως γίνεται ολόκληρη πρωτεύουσα να μην έχει άγαλμα του εθνικού της ποιητή; Του ανθρώπου που έδωσε πνοή και εθνική ταυτότητα στον αγώνα για την ανεξαρτησία. Φαίνεται αδύνατον και όμως είναι αληθινό. Την ίδια στιγμή που ακόμη και τραγουδίστριες αποκτούν μνημεία στην Αθήνα, ο Εθνικός ποιητής δεν έχει θέσει στη πρωτεύουσα. Το πιο τραγικό είναι οι άκαρπες προσπάθειες που κάνει ο Σύλλογος Ζακυνθινών Αθήνας, που κάθε χρόνο, και με κάθε διαφορετικό δήμαρχο, προσπαθούν να καταφέρουν το αυτονόητο, να τιμηθεί ο Διονύσιος Σολωμός. Επίσης, για οικονομία χρόνου και χώρου δεν μπορώ να απαριθμήσω πόσες επτανησιακές προσωπικότητες χρήζουν τιμής στις πόλεις της Ελλάδας αλλά θα σας δώσω μερικές, έτσι για το ατσιδέντε: Διονύσιος Ρώμας (Το πρόσωπο πίσω από την επιτυχία της ελληνικής επανάστασης), Παύλος Καρρέρ(Ο πρώτος Έλληνας μουσικός που συνέθεσε εθνική όπερα και μουσική) , Ερμάννος Λούντζης (Ένας εκ των σπουδαιότερων λογοτεχνικών προσωπικοτήτων) , Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος(Πρωτεργάτης της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα, Θωμάς Φλαγγίνης(Επτανήσιος Ευεργέτης και ιδρυτής του Ελληνικού Φροντιστηρίου στην Βενετία με σκοπό την εθνική επαγρύπνηση των νέων)….
Όπως φαίνεται η Ζάκυνθος και τα Επτάνησα δεν είμαστε σε τέτοια ανάγκη για προσωπικότητες ώστε να καταφεύγουμε σε δωσίλογους. Όλοι μας έχουμε κάνει παραλείψεις και λάθη στην προσπάθεια μας να κοσμήσουμε το αστικό τοπίο με προσωπικότητες του παρελθόντος. Η οδός Ταβουλάρη μπορεί να αλλάξει στο μέλλον όνομα και πιστεύω ότι θα πάρει το όνομα που της αρμόζει αλλά το μέλλον των Επτανήσων στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μου φαίνεται μάλλον δυσοίωνη. Γεγονός που φάνηκε και με την πλήρη απουσία της συμβολής των Επτανήσων από το εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την έναρξη της επανάστασης.
Τώρα απευθυνόμενος σε εσένα τον αναγνώστη/αναγνώστρια. Οφείλουμε,λοιπόν, να διεκδικήσουμε την θέση μας στην ιστορία μέσω της εκπαίδευσης των επόμενων γενιών και να τις κάνουμε περιφανές που γεννήθηκαν σε τούτο τον τόπο. Και η εκπαίδευση αυτή θα έρθει μέσα από τα σχολεία, την οικογένεια, την μελέτη και την εξύμνηση των σπουδαίων προσωπικοτήτων που διέπρεψαν και πρωτοπόρησαν σε όλους τους τομείς της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας.
Φιναλμέντε, μου ήρθε μια ανάμνηση και σας την αφήνω για σκέψη. Κατά την διάρκεια μιας εξέτασης στην σύγχρονη ελληνική ιστορία στο ΕΚΠΑ, υποστήριξα ότι δεν ήταν μόνο ο Μοριάς και η Ρούμελη, που συμμετείχαν στην επανάσταση αλλά και τα Επτάνησα είχαν και αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο, αποτελώντας το ιδιαίτερο “Υπουργείο Εξωτερικών της Επανάστασης” κτλ… Σηκώνει λοιπόν, το βλέμμα ο καθηγητής και μου λέει ενώ ανάβει το τρίτο τσιγάρο: «Τώρα θέλετε να μου πείτε ότι τα Επτάνησα είχαν ρόλο στην Επανάσταση;! Και ποια ήταν αυτή η συμβολή κ. Αμπελά που δεν την ξέρω εγώ τόσα χρόνια;! Εγώ αυτά δεν τα επιβεβαιώνω!».
